Posts

AI en copyright

Het grootste argument tegen AI dat ik tot nu toe hoor, is copyright. Ik ben het er volledig mee akkoord dat er geen werk voor mag gebruikt worden zonder toestemming. Wat is copyright? Dat betekent dat de persoon die een werk gemaakt heeft de rechten heeft om te bepalen wie het mag kopiëren. Verspreiden is een ander recht, maar valt er regelmatig mee samen. Een voorbeeld: ik schrijf een boek en dat maakt mij de copyrighthouder. Niemand mag mijn werk zomaar kopiëren zonder mijn toestemming. Als iemand het toch doet, heb ik het recht om deze aan te klagen en een vergoeding voor verloren inkomsten te eisen. Nu dus terug over Artificiële Intelligentie of Artificial Intelligence: het probleem hierbij is de ondoorzichtigheid van het systeem. Misschien ga ik nu een open deur in stampen, maar een van de manieren waarop copyrightschendingen worden opgespoord is juist via AI. Dus het is een mes dat langs twee kanten snijdt. Ik ben volledig akkoord dat zomaar plaatjes nemen van het internet zonder

De moraal van AI

Ik ben een tijdje stil geweest op mijn blog, maar ik heb weer iets om over te schrijven, waar ik als schrijver mee bezig ben: AI, of Artificiële Intelligentie. In dit blog wil ik even enkele dingen op een rijtje zetten, die in mijn ogen spelen in de opkomst van deze nieuwe technologie. Wettelijk hiaat Een docente recht leerde me ooit dat de wet altijd achterop hinkt op de realiteit. Hij komt er omdat er een gegeven is van maatschappelijk ongewenst gedrag en de nood om dit te corrigeren. Een voorbeeld: we weten in de grond allemaal dat het verkeerd is om iemand te vermoorden. Helaas gebeurt het toch, dus hebben we wetten die het verbieden en straffen voorzien voor de daders. Nu hebben we een nieuwe technologie die de copyrightwetgeving uitdaagt. Veel artiesten tonen maar al te graag hun portfolio online om klanten te lokken. Op deze plaatjes rust dus copyright. De betrokken artiest is de eigenaar van het werk en je mag het niet zomaar gebruiken zonder zijn of haar toestemming. Het copyr

Wet van de nacht

 Ik geef toe dat ik hier wat stil ben op mijn blog. Dat komt omdat ik ondertussen bezig ben met de voorbereidingen van "Wet van de nacht", een spannende urban fantasy thriller. De flaptekst: Inspecteur Patrick O’Leary probeert na een tragedie zijn leven op orde krijgen. Hij wordt overgeplaatst naar het Texaanse Santa Anna waar hij undercover informatie over de beruchte stripclub Shades moet verzamelen. Al snel ontdekt hij dat sheriff White speciale belangen bij deze opdracht heeft en dat de jonge uitbater Thomas Knight een duister geheim verbergt. O’Leary’s loyaliteit wordt zwaar op de proef gesteld als er levens op het spel staan. Zal hij de juiste partij vertrouwen? Waar het verhaal over gaat?  Vampiers. Ik was als kind dol op "The Lost Boys" en ben zo die stijl op blijven gaan. Dit is echter een volwassen werk, dat ik niet als YA kan bestempelen. Vraag me niet hoe ik "Wet van de nacht" moet omschrijven. Het is een verhaal dat je moet beleven. Nee, h

Ik liet het monster leven

Ik heb lang nagedacht of ik deze blogpost wel ooit zou schrijven, maar ik vind dat het moet. Ik heb namelijk een leven voor en na. Schrijven is het enige wat die twee verbindt. Ik was iemand met een goed leervermogen. Ik kon makkelijk dingen opnemen en had een goed geheugen. Ik had hoop, dromen, wensen ... Ik was zeventien. Dan kwam ik iemand tegen. Ik dacht dat hij een vriend was. Hij gedroeg zich zo. We hadden gemeenschappelijke interesses. Hij kwam oké over en ik vertrouwde hem op een gegeven moment. Ik liet hem binnen terwijl ik alleen thuis was. Dat was de grootste fout van mijn leven. Ik heb nooit zien aankomen dat het monster me onverwacht zou grijpen en gruwelijk zou verkrachten. Ik ga de details besparen, maar zag het niet aankomen. Het ene moment was hij lief, het andere ... Vocht ik voor mijn leven en heb ik soms nog spijt van dat ik nog leef. Er kwam op dat moment een stofzuiger in mijn hoofd. Mijn geheugen werd een zeef. Mijn concentratie? Die heb ik niet meer. Buiten het

Mijn visie op het gezin

Ik hoor tegenwoordig niets anders dan dat het verdedigen van het traditionele gezin gelijkstaat aan homofobie en tegen de belangen van de LGBTQ+ gemeenschap ingaat. Als schrijfster wil ik me normaal gesproken niet zo met politiek bezig houden, maar voor sociale thema's wil ik wel eens een uitzondering maken. Mijn eerste vraag: wat is het traditionele gezin? De ideale situatie is in mijn ogen dat kinderen opgevoed worden door mensen die om hen geven en bij voorkeur zijn dat inderdaad de ouders die het hebben verwerkt. De praktijk is echter anders en ik denk dat dit ideaalbeeld opdringen eigenlijk het traditionele gezin meer kwaad dan goed doet. Mijn eerlijke mening is dat een kind in mijn ogen recht heeft op twee ouders. Je moet in de natuur met twee zijn om een kind te maken. Mij lijkt het ook beter het niet alleen op te voeden. Na de scheiding van mijn ouders toen ik 10 jaar was, merkte ik dat ik soms teveel werd voor mijn moeder; Ze had ook niet altijd de tijd voor mij. Ik neem m

Hoe omgaan met andersdenkenden als schrijver

 Als schrijver moet je kritiek kunnen verdragen. An sich heb ik er geen probleem mee dat mensen mijn boeken niet waarderen. Ik weet dat meningen verschillen en je nooit iedereen kan bekoren. Wat ik veel zorgelijker vind, is de trend van polarisatie en extremisme die onze maatschappij stilaan treft. Mijn ervaring is dat mensen en begrijpend lezen in emotionele discussies niet altijd samen gaan. Ze lezen een ding en breien er een hele uitleg aan bij. Een voorbeeld: iemand is niet gevaccineerd. Velen luisteren al niet meer naar de reden waarom, maar die persoon is meteen een wappie, staatgevaarlijk en complotdenker! Of iemand heeft een kritische opmerking over het verbod op het rechtse festival Frontnacht. Dan ben je meteen ook een neonazi, omdat je hun festival niet wil verbieden en verder luistert precies niemand meer. Ik ben iemand die een uitgesproken mening heeft, maar de laatste tijd mezelf erop betrap steeds meer op mijn tanden te bijten en te zwijgen. Wil ik mensen bekeren? Nee. M

Waarom steeds meer auteurs in eigen beheer uitgeven

Ik heb het al eerder gehad over de uitgeversparadox , of dat het nog nooit zo makkelijk was iets te publiceren via allerlei uitgeversplatforms. Bij een uitgever binnen geraken is heel moeilijk. Dikwijls rekruteren ze via literair agenten en willen veel uitgevers al geen ongevraagde manuscripten meer. Staan er iets te veel fouten in, dan bekijken ze je werk al niet meer, ook al is het misschien een pareltje. Boekenland is veranderd. Vroeger was een uitgever een investeerder, die het risico nam veel geld te verliezen om een goed verhaal op de markt te krijgen. Tegenwoordig is het meer en meer de trend dat de schrijver mee betaalt. Deze split bill lijkt niet zo slecht, maar opent de deur voor vanity publishers. Er zijn uitgevers die je geld zeker investeren in je boek en er een goede redactie en vormgeving voor in de plaats geven. Ik zou deze als split bill bekijk en hen geef ik nog ergens het nodige krediet. Dan heb je ook de uitgevers die alles tegen betaling publiceren zonder er moeite