Martine's schrijfervaringen

 Ik heb al geschreven hoe ik als totale onkundige een pak fouten maakte in mijn proces als schrijver in eigen beheer. Op de vraag: waarom zoek je geen uitgever, ga ik bij deze een deftig antwoord geven. Ik was in oorsprong op zoek naar een uitgever. Ja, daar verlangde ik ook naar. Sta ik er nog voor open? Ja, maar dan wel onder voorwaarden. Laat ik zo zeggen dat ik door sociale media ben te weten gekomen dat gepubliceerd worden ook niet alles is. Even duidelijk: een goede uitgever zou me een pak werk uit handen nemen en daar ben ik ook dankbaar voor, maar ik heb dingen ervaren die voor mij toch ook belangrijk zijn. Ik zal het de parabel van de haaien en de garnalen noemen. De haaien zijn de meesters van de zee en vangen en verdelen de vissen die worden gegeten. Op een gegeven moment gaan er tussen die vissen enkele garnalen zwemmen. Die garnalen doen niets en vormen geen bedreiging, totdat iemand plots garnaal eet en dit lekker vindt. Dan gaan bij de haaien de alarmbellen af. De garnal

Simpel: ja, ik schrijf boeken. Ja, ik investeer er in. Het is een hobby, maar niemand zal mijn boeken vinden, als ze niet weten dat ze bestaan. Dit is dus mijn minder goed punt: ik ben geen held in promotie voeren. Ik weet dat ik boeken schrijf die een bepaalde publiek zeker goed gaan vinden, maar ik ga echt niet graag overal staan brullen hoe goed mijn boeken wel zijn. Sorry, dat werkt zo niet bij mij. Ten eerste: het is niet omdat ik mijn werk goed genoeg vind om het op de lezer los te laten, dat de lezer mijn mening moet delen. Ik heb ook genoeg boeken gezien die mij niet bekoren. Zijn ze daarom slecht? Nee, gewoon mijn ding niet en ik snap dat mijn boeken dat ook zijn voor verschillende mensen. Het enige wat ik wil doen, is af en toe eens opvallen met een originele post over mijn werk. Mensen kunnen wel voor zichzelf beslissen of ze het willen lezen of niet. Ik heb geen tijd en zin om als een spambot iedereen te bestoken met mijn werk. Die tijd investeer ik liever in de kwaliteit t

De titel van dit blogartikel is wat dramatisch, ik weet het. Toch zit er een kern van waarheid in. Schrijven is voor mij een vorm van therapie om dingen te verwerken, die ik moeilijk een plaats kan geven. Om met de deur in huis te vallen: moest ik ooit een biografie schrijven, vermoed ik dat het zo een horrorverhaal is dat weinig mensen me ernstig zullen nemen. Ik neem het hen ook niet kwalijk, gezien ik zelf ook niet echt goed weet hoe en waarom ik nog leef. Mijn schoolcarrière? Daar ga ik kort over zijn: ik telde niet mee, werd gepest en uitgesloten. Als andere kinderen me zagen staan, was het letterlijk om me als boksbal te gebruiken. Als je dat dikkertje met een spraakgebrek bent, dan is dat nu eenmaal je lot. Om mijn eenzaamheid aan te kunnen, ben ik mezelf gaan openstellen voor andere dimensies en had ik denkbeeldige vriendjes, gezien ik geen echte had, of misschien eentje en dat bleef ook niet duren. Ik creëerde toen mijn eerste eigen denkbeeldige wereld. Daar kon ik in vluchten

Even duidelijk: deze blogpost is niet bedoelt als kritiek op het werk van J.K. Rowling, maar wel een eerlijke beoordeling over de mythe van de dakloze huisvrouw die het verhaal op bierkaartjes moest schrijven in een pub van een vriendin. Lang heb ik dat verhaal geloofd. Ik was toen nog getrouwd en had zelfs Harry Potter op DVD aangeschaft. Ik geloofde dat het een vrouw was die het moeilijk had gehad. Dat droeg zeker bij tot mijn aankopen. Op dat moment kon ik nog niet geloven dat mijn echtgenoot zwaar geestesziek zou worden en een gevaar voor mijn leven. Daar stond ik dan, als huisvrouw op de vlucht zonder iets. Ik was werkelijk dakloos en heb mezelf uit de goot moeten redden. Dan ben ik opnieuw gaan schrijven, opnieuw met J.K. Rowling in mijn achterhoofd. Door mijn dyslexie ging dat niet vlot op papier. Ik denk dat geen enkele uitgever mijn pennenvrucht op dat moment maar zou kunnen lezen hebben. Mijn interesse in Rowling bracht me zover dat ik meer over haar ging opzoeken en bijna va