Mijn visie op het gezin

Ik hoor tegenwoordig niets anders dan dat het verdedigen van het traditionele gezin gelijkstaat aan homofobie en tegen de belangen van de LGBTQ+ gemeenschap ingaat.

Als schrijfster wil ik me normaal gesproken niet zo met politiek bezig houden, maar voor sociale thema's wil ik wel eens een uitzondering maken.

Mijn eerste vraag: wat is het traditionele gezin?

De ideale situatie is in mijn ogen dat kinderen opgevoed worden door mensen die om hen geven en bij voorkeur zijn dat inderdaad de ouders die het hebben verwerkt.

De praktijk is echter anders en ik denk dat dit ideaalbeeld opdringen eigenlijk het traditionele gezin meer kwaad dan goed doet.

Mijn eerlijke mening is dat een kind in mijn ogen recht heeft op twee ouders. Je moet in de natuur met twee zijn om een kind te maken. Mij lijkt het ook beter het niet alleen op te voeden. Na de scheiding van mijn ouders toen ik 10 jaar was, merkte ik dat ik soms teveel werd voor mijn moeder; Ze had ook niet altijd de tijd voor mij.

Ik neem mijn moeder niets kwalijk en vergeeft me, ik wil niet alle BOM situaties ontmijnen. Mijn geval was er ook geen. Mijn moeder koos ervoor mij met mijn vader te krijgen en op te voeden. Het liep echter niet zoals gepland.

En hier zit het dus: niet alles verloopt soms volgens plan. Zo zijn er bijvoorbeeld veel mensen die geen kinderen kunnen krijgen.

De keerzijde van de medaille is dan weer dat er zoveel vrouwen ongewenst zwanger geraken. Ik ben er heilig van overtuigd dat een groot deel van de wereldbevolking niet gepland was.

En dan is het dus het andere thema: koppels van hetzelfde geslacht. Ik persoonlijk beschouw dat als een natuurlijk gegeven. Je geaardheid kies je niet. Ik ben voorstander van het homohuwelijk en hiermee bots ik met veel conservatieve mensen: ik ben ook geen tegenstander van homoadopties en heb er ook geen problemen mee dat een man/mankoppel beroep zou doen op een draagmoeder of een vrouw/vrouwkoppel naar de spermabank zou stappen. Mijn mening is dat als mensen bekwame ouders zouden zijn, zij het recht hebben op kinderen, ongeacht hun geaardheid.

Sterker nog: ik vind dat homofobie het traditionele gezin nog meer schade toebrengt dan homoadopties. Hoeveel traditionele gezinnen zijn er niet kapot gemaakt door het feit dat er vroeger veel mensen hun geaardheid ontkende, toch maar trouwde met iemand van het andere geslacht, kinderen kregen en dan een drama veroorzaakten?

En wat dan met die heterokoppels die hun nageslacht als een bijproduct van hun lusten gaan verwaarlozen of mishandelen? Het is in mijn ogen niet omdat je fysiek een kind op de wereld kan zetten, dat je bekwaam bent om het op te voeden en vise versa. Sommige mensen laten hun kinderen door de hel gaan. Moeten we dat tolereren als ze hetero zijn? Is dat een traditioneel gezin: vader is pooier van moeder en dochters om zijn verslaving te betalen, terwijl de zoon mee op rooftocht gaat?

Streven naar een ideaalbeeld is iets wat we allemaal doen. We willen allemaal een perfecte wereld, maar ik denk dat we best op zoek gaan naar het traditionele gezin B waarbij we naar de veiligheid en de stabiliteit ten opzichte van de kinderen moeten kijken.

De vraag moet niet zijn: wordt een kind opgevoed door een man een vrouw. De vraag moet zijn: wordt het kind opgevoed in een veilige omgeving?

Heeft een alleenstaande moeder het recht om haar kind met een andere man op te voeden als ze later iemand tegenkomt die dol is op haar kind? Ja, waarom niet. Een kind kan beter een gemotiveerde ouder hebben dan een verwekker die er niet om geeft. Net als dat vrouwen hun kinderen ook mogen afstaan ter adoptie of voor abortus mogen gaan, al ben ik wil voor regels bij dat laatste.

Het traditionele gezin is de utopie die in realiteit zelden haalbaar is. Misschien is sterven naar een veilig gezin een betere term.