Ik liet het monster leven
Ik heb lang nagedacht of ik deze blogpost wel ooit zou schrijven, maar ik vind dat het moet. Ik heb namelijk een leven voor en na. Schrijven is het enige wat die twee verbindt. Ik was iemand met een goed leervermogen. Ik kon makkelijk dingen opnemen en had een goed geheugen. Ik had hoop, dromen, wensen ... Ik was zeventien. Dan kwam ik iemand tegen. Ik dacht dat hij een vriend was. Hij gedroeg zich zo. We hadden gemeenschappelijke interesses. Hij kwam oké over en ik vertrouwde hem op een gegeven moment. Ik liet hem binnen terwijl ik alleen thuis was. Dat was de grootste fout van mijn leven. Ik heb nooit zien aankomen dat het monster me onverwacht zou grijpen en gruwelijk zou verkrachten. Ik ga de details besparen, maar zag het niet aankomen. Het ene moment was hij lief, het andere ... Vocht ik voor mijn leven en heb ik soms nog spijt van dat ik nog leef. Er kwam op dat moment een stofzuiger in mijn hoofd. Mijn geheugen werd een zeef. Mijn concentratie? Die heb ik niet meer. Buiten het