Ik liet het monster leven

Ik heb lang nagedacht of ik deze blogpost wel ooit zou schrijven, maar ik vind dat het moet. Ik heb namelijk een leven voor en na. Schrijven is het enige wat die twee verbindt.

Ik was iemand met een goed leervermogen. Ik kon makkelijk dingen opnemen en had een goed geheugen. Ik had hoop, dromen, wensen ...

Ik was zeventien. Dan kwam ik iemand tegen. Ik dacht dat hij een vriend was. Hij gedroeg zich zo. We hadden gemeenschappelijke interesses. Hij kwam oké over en ik vertrouwde hem op een gegeven moment. Ik liet hem binnen terwijl ik alleen thuis was.

Dat was de grootste fout van mijn leven. Ik heb nooit zien aankomen dat het monster me onverwacht zou grijpen en gruwelijk zou verkrachten. Ik ga de details besparen, maar zag het niet aankomen. Het ene moment was hij lief, het andere ... Vocht ik voor mijn leven en heb ik soms nog spijt van dat ik nog leef.

Er kwam op dat moment een stofzuiger in mijn hoofd. Mijn geheugen werd een zeef. Mijn concentratie? Die heb ik niet meer. Buiten het feit dat ik ook onvruchtbaar en incontinent ben door de fysieke schade, is het feit dat mijn verstandelijke vermogens weg geraakt zijn, wat mijn leven helemaal verwoestte.

Verder studeren? Ik heb het geprobeerd. Ik kon het niet meer. Ik leefde in een soort van zwart gat. Mijn bewustzijn, geen idee waar dat was. Ik begon regelmatig mijn armen open te snijden. Gewoon om de pijn eruit te laten. Geen idee waar het vandaan kwam.

Spreken? Vraag me dat niet. Ik kon er jaren niet over spreken. Het was alsof mijn verstand zo ver verstopt zat, dat ik letterlijk niets meer herinnerde van alles. Ik herinner me enkel nog zijn gezicht, zijn blik die veranderde en de pijn alsof mijn lijf in twee werd gescheurd. Het volgende moment zat ik bloedend als een rund in bad.

Dat is echt alles wat ik nog weet. De exacte datum? Vraag het me niet meer. Sinds die dag Moet ik echt kalenders bijhouden en alles opschrijven, want kan ik geen afspraken meer onthouden. Ik had zelf geen idee meer welke dag van de week het was of welke boeken in mee naar school moest nemen.

Het heeft me meer dan een jaar aan therapie geduurd voor ik eindelijk begreep wat me was overkomen. Ik heb toen besloten klacht neer te leggen. Ja, ik weet dat ik geen bewijs meer had en dat het zijn woord tegen te het mijne was, maar het was meer voor mijn verwerking. Dan stond er tenminste iets op papier. Ik heb trouwens ook geen idee hoe ik het moment zelf een verklaring zou moeten hebben afgelegd.

En toen begon de hel pas echt. Hij is me blijven achtervolgen, heeft mensen opgetrommeld om tegen mij te getuigen en als ik op het moment van de feiten niet minderjarig was geweest, zou ik hoogstwaarschijnlijk sneller veroordeeld zijn geweest voor laster dankzij zijn leugens, dan dat hij ooit veroordeeld zou worden voor de verkrachting.

Blijkbaar waren er genoeg mensen die eerder geloofden dat ik revanche wou omdat hij het uitmaakte, dan te geloven wat hij werkelijk had gedaan. Op een gegeven moment wist ik het zelf niet meer.

Ik vond nieuwe vrienden binnen een LARP groep en hoopte mijn leven weer bij elkaar te puzzelen. Dat ging even goed, tot hij er opeens ook bij kwam. Hij beweerde dat ik hem stalkte, maar ik kon geen poot verzetten of hij vond mij. Hij heeft me na die verkrachting en zelfs na de aanklacht nog ooit misbruikt, maar dan heb ik zo hard in zijn eikel gebeten, dat ik heden ten dage het bloed nog in mijn mond proef.

Overal waar hij kwam, keerde mensen tegen mij. Die LARP groep was hetzelfde. Daar zat nog een meisje die freakte toen ze hem zag. Ik was niet zijn eerste en zeker niet zijn laatste slachtoffer.

Maar de andere leden kozen partij voor hem, zelfs de mensen die ik als vrienden aanzag. Er lag toen een vlijmscherp kromzwaard binnen handbereik. Ik wilde het nemen en zijn gemene tronie van zijn schouders hakken. Ik deed het niet uit respect voor de eigenaars van de zaak, wetende dat het wapen daar eigenlijk niet mocht zijn.

Ik ben gewoon weggewandeld. Ik ben nooit meer naar de LARP groep gegaan, maar heb er nog ergens spijt van dat ik hem niet heb onthoofd. Als ik dat had gedaan, had ik enkele jaren in de gevangenis gezeten en was ik nu vrij. Nu leef ik ermee dat hij nog slachtoffers heeft gemaakt, nooit gestraft is geweest en ondertussen zijn droomjob en een gezin in het buitenland heeft.

Ik moet bijna achtentwintig jaar elke dag mijn geest bij elkaar puzzelen. Kinderen zal ik nooit krijgen. Mijn droomjob kan ik vergeten. En ja, sommige mensen vinden me eng, omdat ik dagelijks als labiel kreng mezelf bij elkaar moet rapen en na jaren therapie er nog niet ben. Ze vinden me eng omdat ik de doodstraf voor dit soort monsters gepast vind.

Hier ben ik keihard in: je hebt een keuze in het leven. Ik heb de keuze gemaakt het zwaard niet te grijpen en hem te laten leven. Hij had ook de keuze mij niet te verkrachten. Wat hij ook mag beweren, hij had een keuze. Hij kon geen levens verwoest hebben. Hij heeft het wel gedaan.

Ik moet elke dag opnieuw vechten om mensen te vertrouwen. Sinds ik hem heb leren kennen, ben ik nog enkele slechte mannen tegengekomen. Mijn eigenwaarde was kapot. Dat voelen monsters goed genoeg aan. Ik weet ze ondertussen te herkennen. Ze kunnen mij niet eng genoeg vinden. Dat ze maar zo ver mogelijk uit mijn buurt blijven.

Mijn eerlijke mening: sommige mensen zijn te rot om te laten leven. Ja, ik heb nog ooit contact met hem gehad. Hij beweert me niet eens meer te herinneren. Hij kent me niet, zegt hij. Berouw? Dat kent hij niet. Hij gelooft nog steeds dat hij niets verkeerd deed.

Daarom ben ik inderdaad een voorstander van de doodstraf voor dit soort monsters. Ze zijn ziek en laten anderen sterven. Beschouw het als een hondsdolle hond die je een spuitje geeft. In mijn ogen zijn deze wezens geen mensen meer en moeten we ze die rechten niet meer geven.

Het enige wat mijn twee levens verbindt is schrijven. Dat is het enige wat ik voor deed en waar ik na me weer op heb toegelegd. Dat is het enige dat me soms nog het gevoel geeft mezelf te zijn.