De boekenmarkt stort in

De rekeningen komen samen en dan besef je dat het soms moeilijker gaat dan je wil. Mijn grote wens is niet om geld te verdienen aan mijn pen. Zo gek ben ik niet. Ik zou al een een gat in de lucht springen, moest ik ooit uit de kosten geraken.

Daar wringt bij velen terecht het schoentje: de kosten! Een uitgever vinden is tegenwoordig zo goed als onmogelijk voor nieuw aanstomend talent. Het is wie ken je, hoeveel geef je en stuur vooral niet ongevraagd manuscripten.

De paradox is dus dat het ook nog nooit zo makkelijk was geweest om iets uit geven. Voor een habbekrats heb je via platforms een ISBN. Voor eBooks heb je het soms al gratis. Hier wringt opnieuw het schoentje. Niemand, maar dan ook zowat niemand zit te wachten op onbekende schrijvers in eigen beheer. Lezers zijn meestal geïndoctrineerd door de grote namen, de grote promo goeroes die op geen euro hoeven te kijken.

Veel kleine uitgevers en zeker auteurs in eigen beheer zijn aangewezen of POD of print on demand om de kosten te drukken, omdat de kosten voor het Centrale Boekhuis ook de pan uit swingen en niet meer rendabel.

Er wordt veel geïnvesteerd in goede redactie, mooie covers, fraaie vormgeving van boeken, maar weinig in promotie. Meestal is dat het budget dat er niet meer over is op het einde van de rit.

Dikwijls heb je dus goed geschreven boeken, die niemand kan vinden en heb je mensen met geld en charisma die bagger kunnen verkopen. Juist, wil je tegenwoordig geld maken, moet je geld hebben en het lef om een stront met een strik rond te verkopen.

Dat hebben vele schrijvers niet. Het budget? Dat heb ik ook niet. Ik steek alles zowat ik redactie. Domme kost? Vind ik niet. Het kost me veel tijd en ook wat geld, maar ik wil mijn lezers die kwaliteit gunnen.

Mijn grote probleem? Ik ben een niche schrijver die moet opboksen tegen grote internationale concurrentie. Ik schrijf graag historische fictie, dark fantasy, horror en Sci-Fi. Probeer dat maar eens in ons taalgebied als Miss Zero verkocht te krijgen.

Het is duidelijk: de kleine garnalen moeten eruit! Veel wil recensenten willen geen aandacht meer besteden aan selfpublishers of eenmansuitgeverijen. Ook platforms als Hebban nemen ze niet au serieux.

En dan is de vraag: hoe serieus ga je jezelf nog nemen? Ga je nog investeren voor niets? Resultaat is de self fulfilling prophecy: veel mensen gaan hun werk zonder al te veel investeringen uitgeven. Zo krijgen we dus boeken vol fouten op de markt. Waarom? Omdat toch niemand ernaar kijkt, erom kraait of koopt.

Is dat een goede zaak? Ik vind het niet. Het is een neerwaartse spiraal van boekenland. Omdat sommige slecht geschreven boeken toch hun lezers vinden, beginnen de grote spelers soms ook minder te investeren voor meer winst.

Ik ben wel een voorstander van een kwaliteitslogo voor boeken. Werken vol fouten, of waar de plot niet van duidelijk is, mogen van mijn onderaan de ladder. Ik ben daar eerlijk in. Nu we in een tijd leven dat computers boeken kunnen samenvatten om Biblion recensies te maken, lijkt het me toch niet moeilijk om boeken ook te scannen op kwaliteit.

Wel, hier wringt opnieuw een schoentje; de mens is onvervangbaar. Schrijven is mensenwerk. Mensen zijn niet volmaakt. Boeken zijn dat ook niet.

Maar sommigen hebben we de pretentie dat te zijn. Sommigen hebben wel het geld de wereld op te kopen en te bepalen wat je wil lezen. En dat is het grootste failliet van de boekenmarkt, niet de boeken vol fouten, niet de selfpublisher, maar de rijke elite die de markt domineert met big money.

Dat clubje elite dat denkt dat ze de autoriteit zijn. Maar vroeg of laat stort de markt in en dat ben ik er zeker van dat POD, zeker met de evolutie van het klimaat en ons digitalisering, samen met het eBook de norm zullen worden.

Is het een verbetering? Ik zal in ieder geval niet rouwig zijn dat er minder bomen moeten gekapt worden voor boeken die niemand leest. De schade die de lithiumbatterij in mijn ereader veroorzaakt, zal ik even terzijde laten.

Er is nog werk aan de winkel. Over die winkel gesproken: ik ben zeker een voorstander van de fysieke boekenwinkel. Moest die ook meer via POD kunnen werken, zou ik kleinere oplagen van meer boeken kunnen aanbieden. Met de moderne technologie kan je misschien ooit nog eens een boek daar ter plaatse gedrukt zien, terwijl je erbij staat.

Ja, ik ben schrijfster. Mijn teveel aan fantasie is een beroepsafwijking. Mijn liefde voor het milieu, de Aarde en een rechtvaardigere wereld, blijkbaar niet. Die heb ik nu eenmaal van mijn voorouders geërfd, die op één of andere manier geen schrijvers waren.