De gevaren van massavorming bij lezers of fans

Auteurs, muzikanten, acteurs ... veel mensen moeten (deels) leven van hun fans.

Ik ga me hier specifiek richten op schrijvers, omdat nu ik het boek "De psychologie van het totalitarisme" van Mattias Desmet aan het lezen ben en naarmate ik er verder in vorder, me meer duidelijk wordt wat me het voorbije jaar overkwam op sociale media.

Ik heb ontdekt dat bepaalt collega auteurs meesters zijn in het mennen van de massa. Hieruit heb ik veel geleerd en dat wil ik bij deze toelichten.

Om met de deur in huis te vallen: ik ben iemand met een uitgesproken mening die wel eens tegen het groepsnaratief durft in te gaan. Daarom ben ik waarschijnlijk geen ster in marketing, maar als ik nu een evaluatie moet maken van alles, vrees ik dat er enkel verliezers in het verhaal zijn.

Ik heb lang getwijfeld of ik dit blog wel zou schrijven, maar omdat het belangrijke punten bevat die mogelijk nuttig kunnen zijn voor anderen, heb ik het toch gedaan.

Hoe loopt het verhaal? Je leest een goed boek en voor je het weet ben je bevriend met de auteur op Facebook.

Eerste les: sociale media zijn een mes dat langs twee kanten snijdt.

Ik pleit ook schuldig dat ik op mijn sociale media mijn persoonlijke mening of visie durft mee te delen. Bij mij is dat: dit is mijn muur, mijn mening!

Verschillende andere auteurs doen dat ook en hier loert dus het gevaar: mensen die je daarop gaan afrekenen.

Als mensen op jouw muur een dissidente mening hebben, wel dan is mijn ervaring dat de rangen snel gesloten worden en die persoon uitgespuugd voor rotte vis. Dikwijls volgt ontvrienden, meestal zelfs blokkeren.

Zo ben ik met verschillende auteurs niet in hun gestuurde massahysterie gegaan op bepaalde punten. Ik geef toe dat sommigen dingen begonnen te posten, die ronduit mijn maag deden keren. Met het braken nabij, kon ik op een gegeven moment niet meer zwijgen.

De shitstorm die ik toen over mij kreeg, kon ik niet voorzien. Ik werd gewoon afgemaakt door een leger harpijen.

Wat hebben deze auteurs nu bereikt? Bij mij: ik waardeerde de boeken die ik van hen heb gelezen, maar voel geen nood om hun volgende werk aan te schaffen. Waarom? Ik voel me niet meer gerespecteerd als persoon en heb ook niet de neiging om nog moeite te doen voor mensen die mijn recensies toch niet meer kunnen lezen.

Deze auteurs zijn mij dus als lezer kwijt. Ik ben er hoogstwaarschijnlijk ook wel (potentiële) lezers door kwijt. Niet dat ik daarom treur, maar zoals ik al zei: dit verhaal heeft enkel verliezers.

Daarom: een mening hebben heeft zijn gevaren. Er zijn artiesten die daarom zich nooit over iets uitspreken. Dat is een wijze keuze. Alleen is ze niet iedereen gegeven.

Waar ik dan ook op botste, waren collega's wiens mening niet de mijne was, maar de serene manier waarop ze die brachten en verdedigde, deed me enkel meer bewondering voor hen krijgen.

Wat ik hieruit heb geleerd is dat je als auteur zeker een eigen mening mag hebben, maar dat de manier waarop je ze brengt wel belangrijk is.

Mijn ervaring hierin is dat emotionele thema's soms best te mijden vallen en je soms beter een moderator dan een menner kan zijn.

Ik heb bijvoorbeeld mensen van alle leeftijden, overtuigingen, geaardheid, ... op mijn vriendenlijst. Mensen die me geen goed gevoel geven, gooi ik eraf. Ik loop niet graag op eieren, maar ik voel er niks voor om de massa ertegen op te jutten en zeker niet om die persoon achter de rug neer te sabelen.

Daarom dat mijn waarschuwing aan auteurs is: als je je mening over een gevoelig onderwerp deelt, bedenk dan ook een strategie om met andersdenkende lezers in jouw doelgroep om te gaan. Als je de massa tegen hem/haar gaat ophitsen, hem/haar openlijk aan een schandpaal gaat nagelen en daarna blokkeren als een staatsgevaarlijk gestoord individu, dan ben je een lezer kwijt. Als dat een lezer is die recensies schrijft en mee je werk promoot ... 

Die persoon die je met je netwerk aan gelijkdenkenden afmaakt heeft ook een netwerk en je bent hoogstwaarschijnlijk doordat je er een underdog van maakt, nog meer mensen kwijt. Degenen die het stiekem met de dissidente stem eens waren, maar zwegen om niet mee afgekraakt te worden, zullen je ook minder sympathiek gaan vinden.

Dus door mij te willen beschadigen in hun massahysterie hebben ze ook in hun eigen teen gesneden.

Welke schade ze mij hebben berokkend, weet ik niet. Buiten dat ik me serieus gekwetst voelde en vernederd door de massa die me aanviel, kan ik er geen staat op maken. Dat ze aan mij geen boek meer gaan verkopen met die houding, staat wel buiten kijf. Ik heb andere auteurs ontdekt.