Selfpub platforms: de uitgeversparadox

Auteurs die met een bijl rondlopen. We zullen maar hopen dat het bij The Shining van Stephen King blijft.

Maar hier komt dus het probleem: uitgeefplatforms! Je kent ze wel: Mijnbestseller, BraveNewBooks, Sweek, ...

Ik noem het de uitgeefparadox. Nog nooit was het tegelijk zo moeilijk en zo gemakkelijk om gepubliceerd te geraken, dankzij die platforms en een verandering in de steeds meer verzadigd geraakte markt.

Ja, ik heb mijn blog wat verwaarloosd en ben even van de kwestie afgeweken. Nu ben ik er terug.

Ik ben zo een auteur die jarenlang uitgevers heeft aangeschreven en heeft staan leuren met mijn manuscripten.

Dankzij verbeterde tekstverwerkers zie je het niet meer zo goed dat ik eigenlijk een vorm van dyslexie heb. Op school uitte het zich vooral dat ik zo traag was, dat ik niet kon volgen bij dictees, al was mijn resultaat niet slecht. Lezen? Heu, ik week af van de tekst.

Mijn hoofd geeft soms een andere invulling en ik heb iets meer tijd nodig om na te denken hoe ik iets moet neerpennen. Daarnaast wil mijn motoriek nog altijd niet mee, dus ik kan soms liggen voelen in mijn bed, in plaats van woelen. Ik zou dat verschil niet opmerken, als ik geen goede redactie had.

Daar knelt bij mij het schoentje. Ik snap dat ik zonder hulp geen leesbaar manuscript op papier krijg.

Wat ik vroeger schreef waren wel goede verhalen, maar ik snap dat geen enkele uitgever de moeite wilde doen om ze te lezen, gewoon omdat ze onleesbaar waren. Als ik mijn eigen werk overlas, wist ik soms zelf niet meer wat ik met mijn kromme zinnen bedoelde.

Later kreeg ik wel hulp. Ik weet ondertussen al enkele ezelsbruggen om eindelijk een leesbare draft te krijgen van waaruit ik kan beginnen.

Opnieuw gaan aankloppen bij uitgevers. Dit keer kreeg ik meer antwoord.

En hier kwamen de addertjes. Meestal kreeg ik een NJET, omdat mijn genre niet in de fondsen paste. Ik weet wat ik een nicheschrijver ben en dat ik moet opboksen tegen vertaalde internationale toppers in mijn niet zo commerciële genre.

En dan kwamen de JA, MAARs. Mijn verhalen vonden ze wel boeiend genoeg om te publiceren, maar ik moest een deel van het productieproces zelf betalen. De split bill.

Moest ik geld genoeg hebben gehad, zou ik mogelijk in dit model gestapt zijn. Ik snap de uitgevers ook. Als ze een serieus bedrag in je investeren, willen ze dat ook wel in veelvoud terugverdienen. Dan moeten ze wel meer potentiële lezers hebben dan in mijn genres, waarin niet zoveel interesse is.

Mijn werk werd dus niet afgewezen wegens te slecht, maar wegens niet commercieel genoeg.

Sorry, ik schrijf nu eenmaal dark fantasy, historische fictie, YA en eventueel kostuumdrama's. Ik zeg niet dat ik geen thriller zou kunnen schrijven. Maar ik voel er geen nood aan om iets te schrijven louter voor de verkopen.

Natuurlijk wil ik gelezen worden. Dat wil elke auteur ... Alhoewel, ik schaamde me vroeger zo voor mijn slechte schrijfwerk vol fouten, dat ik het aan niemand durfde te laten lezen.

Ik ben ook de laatste om te zeggen dat al mijn werk geweldig is en ik ben er zeker van dat ik veel dingen nog anders en beter zou kunnen aanpakken. Als ik zie waar ik vandaan kom, durf ik best trots op mezelf te zijn.

En nu: mijn monster met de zeven koppen! Uitgeefplatforms!

Ik leerde in 2017 Sweek kennen en ben zo online beginnen schrijven op mijn phone. Yep! En heel de wereld kon dat lezen.

Ik ontdekte selfpub platforms als Mijnbestseller en BraveNewBooks. Voor 12,75 euro had ik een ISBN en daar ging mijn werk wereldkundig.

Mind me! Ik wist hoegenaamd niet wat ik deed. Mea Culpa voor het verpesten van boekenland. Ik had eigenlijk compleet geen idee wat een ISBN was. Mij maakte iemand wijs dat dit mijn boeken veilig stelde voor auteursrecht.

Wel, als de ene blinde de andere leidt, liggen ze samen in de ravijn.

Nee, nee, NEE! Dan staan plots mijn krabbels, mijn onvolmaakte drafts vol fouten te koop op Bol en in diverse winkels. Natuurlijk stond ik daar niet bij stil.

Nu, het verkocht niet en het hinderde me aanvankelijk niet. Tot iemand me richtlijnen in redactie gaf en ik mijn eigen werk onder de loep nam. Eigenlijk was ik er compleet niet tevreden van.

Met het schaamrood op mijn wangen haalde ik het van de markt. Die dingen horen in de prullenbak en naar dat rijk heb ik ze voorgoed verbannen.

Ik heb mezelf ongewenst en zonder het zelf te beseffen dus compleet belachelijk gemaakt. Dat geen uitgever daarin wilde investeren of me een torenhoge rekening voor redactie bezorgde, vergeef ik hen. Ik ben de laatste om uitgevers scheef te bekijken.

Alleen snap ik hierdoor ook waarom selfpub een slechte reputatie heeft. Nee, ik snapte echt het impact niet van mijn verhalen "uit te geven". Ik wist dat ze niet perfect waren, maar zou nu eerlijk gezegd ook de haard aansteken met wat ik toen produceerde.

Dan ga ik in de winkel van mijn uitgever kijken. Wel, dan zie ik dat ik niet de enige ben die zo een blunder heeft begaan.

Ik zie meer boeken van mijn oude kaliber. Nu geef ik nog steeds uit via die platforms, maar ik laat ze voor ik dat doe toch op zijn minst een deftige redactie passeren en heb zelf met enkele maanden tussen ook verschillende keren nagelezen.

Ik heb naast mijn romans ook nog boeken over schrijven in mijn kast staan. Geef toe: in volle euforie schrijft elke schrijver wel eens een fragment dat je het neusje van de zalm vindt op dat moment. Dan herlees je het maanden later en zak je zowat door de grond.

Een voorbeeld: in "De smaragden ogen" vlucht een personage en pikt op zijn weg een mantel en nog wat kleren van een waslijn om zichzelf te vermommen en te beschutten tegen wat gaat komen. Nu eerlijk: een volledige beschrijving van die waslijn en dergelijke brak de spanningsboog, haalde de actie onderuit en was achteraf zo boeiend als een toespraak van de koning.

Of ik was bij mijn draft van "In furie en vlam" zo dol op mijn fragment dat Stanne de kathedraal betrad en daar "De kruisaflating" van Rubens aanschouwde. Toen drong het tot me door dat we toen begin november 1576 waren dat P.P. Rubens pas op 25 juni 1577 geboren was. Even vergeten dat de schilder toen nog een embryo was. Dat is omdat ik dat werk er weet hangen als ik binnenkom.

Vroeger zouden deze fouten er bij mij gewoon door zijn gegaan. Er zijn ook verhalen die gewoon compleet van de plot waren afgeweken en niet meer waren zoals ik ze had voorzien. Een mooi voorbeeld hiervan is "De Rode Meeuw". Dat begon op een gegeven moment alle richtingen uit te gaan en ik heb er gewoon een streep doorgezet en opnieuw begonnen. In huidige vorm ben ik er wel tevreden van.

Maar ik zie veel drafts staan. Daar sta ik dan tussen. Mijn reputatie is toch al om zeep. Toch hoop ik dat lezers en recensenten ooit het koren van het kaf zouden onderscheiden op die platforms.

Ze geven een kans aan auteurs als ik die mogelijk geen werk hebben waar veel aan te verdienen valt, of die in een niche zitten. Helaas moet je er meer achter zoeken en is het meer baggerwerken tussen de mensen die mijn oude fouten blijven herhalen.